Menu

Artikel ter inspiratie

Ingrid mantelzorger der liefde

Gastblog van Ingrid Keestra over mantelzorgen

, , , , , , 0

Gastblog Ingrid Keestra over de mantelzorgers van mensen met dementie en de wisselwerking tussen hen en de zorgprofessionals

Het begon allemaal met een bericht via Messenger van een mij onbekende man. Nu krijg ik wel vaker van dat soort direct messages van mij vreemde  mannen (opmerkelijk vaak trouwens militairen uit Amerika) die mij zeer geschikt vinden als huwelijkspartner en ‘mijn lach onweerstaanbaar vinden’, maar dit had toch een hele andere en vele malen interessantere inhoud. 

Dwars door het scherm heen

Het bericht kwam namelijk van Henk Cakrawala, een personage ontsproten aan de geest van zorgprofessional Eefje van Keeken. Cakrawala betekent ‘horizon’ en dat is ook de naam van de netwerkorganisatie waarin Eefje met Marielle en Lot actief is om professionals binnen organisaties te laten groeien. Nu neemt Eefje een speciale plek in mijn hart in. Ooit zag ik haar op tv bij De Wereld Draait Door. Ze zat aan tafel bij Matthijs van Nieuwkerk en Hugo Borst en sprak daar zulke rake, heldere taal over zorgen voor mensen met dementie dat ze me dwars door het scherm heen enorm raakte.

Mijn moeder had de ziekte van Alzheimer en ik worstelde daar als mantelzorger destijds flink mee. Om met anderen te delen wat ik allemaal meemaakte door de ziekte van mijn moeder schreef ik er regelmatig over, wat uiteindelijk resulteerde in het boek ‘Mantelzorger der liefde’. Niet zo gek toch dat ik onmiddellijk aan Eefje dacht, toen ik voor het boek mensen wilde interviewen die werkten met mensen met dementie? Na een e-mailwisseling ontmoetten we elkaar live en er was direct een klik. Door de jaren heen hebben we altijd contact gehouden en ik zei dan ook per ommegaande ‘JA’ op de vraag van Henk/Eefje om een blog te schrijven voor het Horizon-Netwerk! 

Vertrouwen 

“Het vertrouwen dat wij ooit hebben gekregen, daar zit zoveel energie in” 

Op de website van Horizon-Netwerk vond ik deze tekst. Daar zit voor mij alles eigenlijk in. Het besef dat je als zorgprofessional van de familie van de mens met dementie compleet vertrouwen krijgt. Dat dat eigenlijk heel bijzonder is en absoluut niet vanzelfsprekend! Dat je daar uiterst zorgvuldig mee om moet gaan en je de energie die dat geeft graag weer in de zorg voor de mens steekt! En dan heb ik het niet alleen over de fysieke zorg, maar ook, en juist over de persoonlijke aandacht voor de mens achter de persoon met dementie. 

Tijd en aandacht 

In mijn boek zegt Eefje dat het niet altijd gemakkelijk is om te praten over gevoelige dingen als incontinentie, seksuele gedragingen etc. En dat dit zowel voor de mantelzorgers als ook voor de zorgprofessional geldt. Hier liggen nog kansen om te verbeteren. Na 15 jaar ervaring als mantelzorger voor mijn moeder kan ik zeggen dat vertrouwen en openheid in de communicatie met degenen die je dierbare verzorgen echt cruciaal zijn! Daarom is mijn advies: investeer in een goede band met degenen die jouw dierbare verzorgen. Zij zijn van enorm groot belang in het dagelijks leven van alle betrokkenen. Wees je hiervan bewust. Steek vanaf het begin tijd en aandacht in het contact met deze hardwerkende mensen. Zij zien iedere dag de goede en slechte momenten. Wissel telefoonnummers en e-mailadressen uit, zodat je elkaar te allen tijde kunt bereiken, als dat nodig is. Ga helpen in het verpleeghuis met bijzondere dagen als Pasen, Kerst etc. Hierdoor kom je op een andere manier in contact en zie je beter welk persoon er achter de verzorgende zit en zij zien ook de mens achter ‘de dochter’ of ‘de partner van’. Zo wordt het allemaal persoonlijker in die microkosmos van de instelling en heb je meer kans op gezelligheid samen. Het enige wat je kunt doen is immers er samen het beste van maken. ‘Vrolijk zijn is een vorm van sociale moed’ las ik ooit op Twitter en dat heb ik altijd onthouden. Daar putte ik de kracht uit om vrolijk te zijn als ik bij mijn moeder was. Om samen de kleine dagelijkse dingen leuk te vinden. Want er zit gelukkig ook ‘zon’ in ‘Horizon’! 

Met Mantelzorger der liefde-groet, 

Ingrid Keestra 

Benieuwd naar onze visie? En wat Eefje, Marielle en Lot voor jou en jouw zorgorganisatie kunnen betekenen?
Neem dan een kijkje op onze website of stuur een mailtje naar info@horizon-netwerk.nl

Voor meer informatie over Ingrid kun je kijken op Home – Mantelzorger der Liefde

hete peper oftewel lef

Wie durft?

, , , , , , , 0

Echt juli

Over het echte verhaal van de bewoners en de verwachtingen en beloftes die gedaan worden door zorgorganisaties. Zorgorganisaties lijken te worstelen met wat er aan PR naar buiten gaat en hoe het er in het echt aan toe gaat.  Kijk maar eens op een folder/website van willekeurig welke zorginstelling, willekeurig welke doelgroep.  Daar staat steevast een client uit de doelgroep, lachend. Met naast de client een lachende zuster, fysio, vrijwilliger enz. Gaat het om een woonsituatie? Dan heeft de cliënt bijna altijd iets lekkers te eten of een kopje koffie erbij. Appeltaart doet het altijd goed.  Gaat het om behandeling? De revalidatie gaat zonder slag of stoot, met een big smile.  Er staat dan heel mooi (elke keer weer in andere woorden): de cliënt staat centraal. Het draait om U. En U kunt uw leven blijven leven zoals u gewend bent. 

Niet het complete verhaal

Dat is natuurlijk niet hoe het in het echt eraan toe gaat. Tuurlijk, er wordt veel gelachen. Maar, en dit lijkt bijna wel het echte leven, er wordt ook gehuild, gevloekt, gegeind, ruzie gemaakt enz. En uw leven blijven leven zoals u gewend bent, is ook niet helemaal de waarheid. Gewoon omdat dat leven nu eenmaal veranderd, je als cliënt zorg nodig hebt en zorgorganisaties nog niet altijd even goed zijn toegerust om dat leven helemaal over te nemen zoals een cliënt gewend is.  Kortom: De lachende mevrouw, goed in haar permanentje en met een appeltaartje, is niet het hele complete verhaal. Het is er maar een heel klein stukje van.

wie durft?

wie durft?

Waarmaken

Via Horizon komen we inmiddels niet meer alleen bij zorgorganisaties. We komen ook bij “gewone” bedrijven. Bedrijven die ook reclame maken voor hun producten. Verwachtingen waar gewoon aan voldaan moet worden. Is het een vloer? Dan mag je ervan uitgaan dat die vloer een paar jaar mee kan gaan. Garantie en alles. Je hebt als consument heel wat rechten. Dus bedrijven kunnen wel reclame maken voor een tafel die een leven lang meegaat, maar dan moeten ze dat ook echt waarmaken. Die bedrijven krabben zich wel 3 keer achter de oren voordat ze zulke beloftes doen.

Het echte verhaal

Hoe kan het dat dat zorgorganisaties zulke beloftes kunnen doen, zonder dat ze zich eraan moeten houden. Het is iets waar cliënten tegen aan lopen. Zij hebben torenhoge verwachtingen (want wie wil dat nou niet, dat appelgebakje?) maar zorgmedewerkers kunnen dit niet waarmaken. Zorgmedewerkers hebben hier last van. 
 
Zorg voor het echte verhaal. Waar de appeltaart een deel van is. Waar de lol een onderdeel van is. Maar, waar ook bij hoort dat het spannend is, een nieuw traject. Waarbij hoort dat revalidatie niet altijd gaat zoals we allemaal zouden willen, waarbij de wijkzorg wel eens te laat komt, waarbij de appeltaart soms aanbrandt.

wie durft?

wie durft?

Verwachtingen managen

Zorg dat cliënten en hun naasten goed weten wat hun te wachten staat. Een handige tip? Gebruik hiervoor verwachtingsgesprekken. Gesprekken waarin je het hebt over wat de verwachtingen zijn en wie daar wanneer aan moet voldoen. Van de client richting de medewerkers en andersom.  Houdt het niet bij 1 gesprek, maar blijf het onderwerp “verwachtingen” regelmatig op de agenda zetten. 
En laat aan de voorkant, op folders en websites, ook eens zien wat er mis kan gaan. Dat zou verfrissend zijn. Wie durft?

Anders doen?

Wil jij dit in jouw organisatie graag anders doen? Wij zetten graag onze kennis en ervaring in om jouw organisatie hierbij te helpen.
Neem contact met ons op  en we komen graag een keertje op de koffie om kennis te maken en  hier verder op in te gaan.
Wellicht met een appeltaartje erbij? 🙂

15 april chief happiness officer

Chief Happiness Officer

, , , , , 0

Over het echte verhaal van de bewoners en de verwachtingen en beloftes die gedaan worden door zorgorganisaties. Zorgorganisaties lijken te worstelen met wat er aan PR naar buiten gaat en hoe het er in het echt aan toe gaat.  Kijk maar eens op een folder/website van willekeurig welke zorginstelling, willekeurig welke doelgroep.  Daar staat steevast een client uit de doelgroep, lachend. Met naast de client een lachende zuster, fysio, vrijwilliger enz. Gaat het om een woonsituatie? Dan heeft de cliënt bijna altijd iets lekkers te eten of een kopje koffie erbij. Appeltaart doet het altijd goed.  Gaat het om behandeling? De revalidatie gaat zonder slag of stoot, met een big smile.  Er staat dan heel mooi (elke keer weer in andere woorden): de cliënt staat centraal. Het draait om U. En U kunt uw leven blijven leven zoals u gewend bent. 

Hard werken

Begrijp mij niet verkeerd. Geluk is ook heel belangrijk. Hoe fijner jij in je vel zit, hoe lekkerder je team gaat, hoe beter het werk gaat. Daar ben ik van overtuigd.  
En ik ben er ook van overtuigd dat het soms even niet zo leuk is, dat het soms hard werken is. Deze term “Chief Happiness Officer” maakt het in mijn ogen weer zo nodeloos ingewikkeld.

Bedankt, pa!

Ik moet bij de term aan mijn vader denken. Hij kon ons altijd op de kast krijgen door Engelse hits in het Nederlands vertalen, waardoor het toch anders klonk. Soms duidelijker, maar soms ook minder krachtig.  Chief Happiness Officer: Chef geluk officier. Bij mij verliest ‘ie gelijk aan kracht. (Bedankt, pa!). Waarom dat Engels? Klinkt het dan gewichtiger? Ik weet het oprecht niet. Maar ingewikkelder is het wel.  

Het nut van een chief

Ik ga ervan uit dat organisaties zo’n chief aanstellen als ze de indruk hebben dat het een onderwerp is waar zij iets mee moeten. Als iedereen gelukkig is (utopie!), dan doe je het dus goed en moet je dat vooral blijven doen. Een chief voegt dan niks toe.  
En als er dan iets mis is, moet je dan een chief aanstellen die het onderwerp op de agenda houdt of moet je dan iets aan de sfeer binnen de organisatie doen?

Wat dan wel?

Oke genoeg genuilt! Wat dan wel?  
1) Zorg voor een eigen verantwoordelijkheid klimaat: dat medewerkers zelf de verantwoordelijkheid hebben om te zorgen dat zij zo optimaal aan de slag kunnen gaan met hun taak.  
2) Zorg dat binnen de organisatie er ruimte is. Ruimte om aan jezelf te werken.Ruimte om als team aan de slag te gaan, maar ook om net zo hard even stil te staan.  
3) Zorg voor “geen maaiveld”. Goede ideeën worden beloond. Het houdt de energie erin! 

29 april happy officer reminder

Niet 1, maar alle medewerkers van de organisatie!

En nu ik dit opschrijf komt er een gedachte bij mij op. Ik heb het mis. Je hebt wèl Chief Happiness Officers nodig. Maar dan niet 1, maar alle medewerkers van de organisatie! Want dan blijft het heus op de agenda staan, wees daar maar niet bang voor. En laten we het dan ook anders noemen. Gewoon voor de lol: Chef geluk. Zo simpel! 

Deze chef geluk gaat weer verder met haar werk. Met een grote glimlach op haar gezicht.

teamtherapie de onderstroom

De onderstroom

, , , 0

Over het echte verhaal van de bewoners en de verwachtingen en beloftes die gedaan worden door zorgorganisaties. Zorgorganisaties lijken te worstelen met wat er aan PR naar buiten gaat en hoe het er in het echt aan toe gaat.  Kijk maar eens op een folder/website van willekeurig welke zorginstelling, willekeurig welke doelgroep.  Daar staat steevast een client uit de doelgroep, lachend. Met naast de client een lachende zuster, fysio, vrijwilliger enz. Gaat het om een woonsituatie? Dan heeft de cliënt bijna altijd iets lekkers te eten of een kopje koffie erbij. Appeltaart doet het altijd goed.  Gaat het om behandeling? De revalidatie gaat zonder slag of stoot, met een big smile.  Er staat dan heel mooi (elke keer weer in andere woorden): de cliënt staat centraal. Het draait om U. En U kunt uw leven blijven leven zoals u gewend bent. 

Teamtherapie

Echter zit niet elk team te wachten op deze diepgaande ‘teamtherapie’. Net zoals je als coach niet altijd terug moet naar de jeugd van een cliënt, hoef je als teamcoach terug naar het gedoe van het team. In individuele begeleiding is er een (soort) duidelijkheid over wat de therapeut doet en wat de coach, maar hoe zit dat eigenlijk met teamcoaching? Wat doet de teamcoach, en waar begint teamtherapie?

De onderstroom in

Steeds vaker bestaat de neiging  om lekker de onderstroom in te duiken. Er zijn zelfs trainingen voor: werken met de onderstroom, grip op de onderstroom. En methodes als deep democracy maken het ook best makkelijk om de onderstroom inzichtelijk te maken. Maar is dat eigenlijk wel goed voor een team, of nodig? Het kan zeker van toegevoegde waarde zijn maar, het is niet de basis of het doel op zich van teamcoaching.

Werk zo oppervlakkig als kan

Om als teamcoach voor jezelf te bepalen wanneer je aan de slag moet met de onderstroom of wanneer je eruit moet blijven, is het van belang je te realiseren dat je als teamcoach te maken hebt met drie elementen. Voor het gemak weergegeven in deze driehoek.  

afbeelding inspiratiebrief december ontwikkelopdracht

De ontwikkelopdracht

De bepalende factor hier is de ontwikkelopdracht. Deze opdracht is het doel voor je teamcoachingstraject. Het doel dat je met je opdrachtgever, of het team hebt afgesproken. Wij noemen deze ontwikkelopdracht ook wel de meetlat. “De komende sessies gaan we werken aan meer openheid.” Deze ontwikkelopdracht kan ‘harder’ of ‘zachter’ zijn: help ons een missie of visie te formuleren, wij willen een andere aanspreekcultuur, wij gaan zelf organiserend werken, onze taakverdeling moet anders. Andere vragen met een andere lading.

De ontwikkelopdracht bepaalt voor een belangrijk deel of je al dan niet dieper moet graven in een team. Zonder deze ontwikkelopdracht of meetlat, blijft er alleen de interactie tussen jou en het team over. In de interactie is het verleidelijk te snel te diep te gaan. Want in de autonome teamdynamiek is er altijd wel iets te vinden om bespreekbaar te maken. Door een goed gecontracteerde ontwikkelopdracht te formuleren heb je steeds een toets of je al dan niet de diepte in moet. Want vanuit de ontwikkelopdracht ontstaat de agenda voor de team sessie. Die agenda komt ‘op tafel’. Daarbij kun je tijdens de sessies ook telkens weer terugvallen op deze meetlat. Als de wijze van communiceren in een teamsessie ´de pan uit vliegt` kun je bijvoorbeeld de vraag stellen: gaat deze wijze van communiceren jullie helpen om de meetlat te behalen?

afbeelding inspiratiebrief december teamtherapie

Je kiest een leuke werkvorm, of gespreksvorm om met de agenda aan de slag te gaan en de teamcoaching is van start. Het team is in gesprek en jij neemt van alles waar. En steeds is de toets: dat wat ik zie, waarneem, heeft dat een (negatieve) invloed op het halen van het ontwikkeldoel. Stel, er is een cultuur waarin er nogal veel grapjes gemaakt worden. Daar kan je wat van zeggen: angstreductie? In een sessie over een open cultuur ligt dat voor de hand, maar als het gaat over het maken van de nieuwe roosters misschien wel niet. Dus toets aan de hand van je ontwikkeldoel of werken boven tafel kan volstaan, of dat onder tafel gaan nodig is. 

Het eens een keer niet in de onderstroom duiken is daarmee geen zwaktebod, maar juist een bewijs dat je precies weet wat je aan het doen bent, namelijk de afgesproken doelstelling helpen realiseren! 

 

 

 

Gebaseerd op het artikel van Jaco van der Schoor
Mensen in bedrijf